Sanggeetham 49 | சங்கீதம் 49 | Psalms 49

ஜனங்களே,  நீங்கள்  எல்லாரும்  இதைக்  கேளுங்கள்.  (சங்கீதம்  49:1)

janangga'lea,  neengga'l  ellaarum  ithaik  kea'lungga'l.  (sanggeetham  49:1)

பூமியின்  குடிகளே,  சிறியோரும்  பெரியோரும்  ஐசுவரியவான்களும்  எளியவர்களுமாகிய  நீங்கள்  எல்லாரும்  ஏகமாய்ச்  செவிகொடுங்கள்.  (சங்கீதம்  49:2)

boomiyin  kudiga'lea,  si’riyoarum  periyoarum  aisuvariyavaanga'lum  e'liyavarga'lumaagiya  neengga'l  ellaarum  eagamaaych  sevikodungga'l.  (sanggeetham  49:2)

என்  வாய்  ஞானத்தைப்  பேசும்;  என்  இருதயம்  உணர்வைத்  தியானிக்கும்.  (சங்கீதம்  49:3)

en  vaay  gnaanaththaip  peasum;  en  iruthayam  u'narvaith  thiyaanikkum.  (sanggeetham  49:3)

என்  செவியை  உவமைமொழிக்குச்  சாய்த்து,  என்  மறைபொருளைச்  சுரமண்டலத்தின்மேல்  வெளிப்படுத்துவேன்.  (சங்கீதம்  49:4)

en  seviyai  uvamaimozhikkuch  saayththu,  en  ma’raiporu'laich  surama'ndalaththinmeal  ve'lippaduththuvean.  (sanggeetham  49:4)

என்னைத்  தொடருகிறவர்களுடைய  அக்கிரமம்  என்னைச்  சூழ்ந்துகொள்ளுந்  தீங்குநாட்களில்,  நான்  பயப்படவேண்டியதென்ன?  (சங்கீதம்  49:5)

ennaith  thodarugi’ravarga'ludaiya  akkiramam  ennaich  soozhnthuko'l'lun  theenggunaadka'lil,  naan  bayappadavea'ndiyathenna?  (sanggeetham  49:5)

தங்கள்  செல்வத்தை  நம்பி  தங்கள்  திரளான  ஐசுவரியத்தினால்  பெருமைபாராட்டுகிற,  (சங்கீதம்  49:6)

thangga'l  selvaththai  nambi  thangga'l  thira'laana  aisuvariyaththinaal  perumaipaaraattugi’ra,  (sanggeetham  49:6)

ஒருவனாவது,  தன்  சகோதரன்  அழிவைக்  காணாமல்  இனி  என்றைக்கும்  உயிரோடிருக்கும்படி,  (சங்கீதம்  49:7)

oruvanaavathu,  than  sagoatharan  azhivaik  kaa'naamal  ini  en’raikkum  uyiroadirukkumpadi,  (sanggeetham  49:7)

எவ்விதத்தினாலாவது  அவனை  மீட்டுக்கொள்ளவும்,  அவனிமித்தம்  மீட்கும்பொருளை  தேவனுக்குக்  கொடுக்கவுங்கூடாதே.  (சங்கீதம்  49:8)

evvithaththinaalaavathu  avanai  meettukko'l'lavum,  avanimiththam  meedkumporu'lai  theavanukkuk  kodukkavungkoodaathea.  (sanggeetham  49:8)

அவர்கள்  ஆத்துமமீட்பு  மிகவும்  அருமையாயிருக்கிறது;  அது  ஒருபோதும்  முடியாது.  (சங்கீதம்  49:9)

avarga'l  aaththumameedpu  migavum  arumaiyaayirukki’rathu;  athu  orupoathum  mudiyaathu.  (sanggeetham  49:9)

ஞானிகளும்  மரித்து,  அஞ்ஞானிகளும்  நிர்மூடரும்  ஏகமாய்  அழிந்து,  தங்கள்  ஆஸ்தியை  மற்றவர்களுக்கு  வைத்துப்போகிறதைக்  காண்கிறான்.  (சங்கீதம்  49:10)

gnaaniga'lum  mariththu,  agngnaaniga'lum  nirmoodarum  eagamaay  azhinthu,  thangga'l  aasthiyai  mat’ravarga'lukku  vaiththuppoagi’rathaik  kaa'ngi’raan.  (sanggeetham  49:10)

தங்கள்  வீடுகள்  நித்தியகாலமாகவும்,  தங்கள்  வாசஸ்தலங்கள்  தலைமுறை  தலைமுறையாகவும்  இருக்குமென்பது  அவர்கள்  உள்ளத்தின்  அபிப்பிராயம்;  அவர்கள்  தங்கள்  நாமங்களைத்  தங்கள்  நிலங்களுக்குத்  தரிக்கிறார்கள்.  (சங்கீதம்  49:11)

thangga'l  veeduga'l  niththiyakaalamaagavum,  thangga'l  vaasasthalangga'l  thalaimu’rai  thalaimu’raiyaagavum  irukkumenbathu  avarga'l  u'l'laththin  abippiraayam;  avarga'l  thangga'l  naamangga'laith  thangga'l  nilangga'lukkuth  tharikki’raarga'l.  (sanggeetham  49:11)

ஆகிலும்  கனம்பொருந்தியவனாயிருக்கிற  மனுஷன்  நிலைத்திருக்கிறதில்லை;  அழிந்துபோகும்  மிருகங்களுக்கு  ஒப்பாயிருக்கிறான்.  (சங்கீதம்  49:12)

aagilum  kanamporunthiyavanaayirukki’ra  manushan  nilaiththirukki’rathillai;  azhinthupoagum  mirugangga'lukku  oppaayirukki’raan.  (sanggeetham  49:12)

இதுதான்  அவர்கள்  வழி,  இதுதான்  அவர்கள்  பைத்தியம்;  ஆகிலும்  அவர்கள்  சந்ததியார்  அவர்கள்  சொல்லை  மெச்சிக்கொள்ளுகிறார்கள்.  (சேலா.)  (சங்கீதம்  49:13)

ithuthaan  avarga'l  vazhi,  ithuthaan  avarga'l  paiththiyam;  aagilum  avarga'l  santhathiyaar  avarga'l  sollai  mechchikko'l'lugi’raarga'l.  (sealaa.)  (sanggeetham  49:13)

ஆட்டுமந்தையைப்போலப்  பாதாளத்திலே  கிடத்தப்படுகிறார்கள்;  மரணம்  அவர்களை  மேய்ந்துபோடும்;  செம்மையானவர்கள்  அதிகாலையில்  அவர்களை  ஆண்டுகொள்வார்கள்;  அவர்கள்  தங்கள்  வாசஸ்தலத்தில்  நிலைத்திருக்கக்கூடாதபடி  அவர்களுடைய  ரூபத்தைப்  பாதாளம்  அழிக்கும்.  (சங்கீதம்  49:14)

aattumanthaiyaippoalap  paathaa'laththilea  kidaththappadugi’raarga'l;  mara'nam  avarga'lai  meaynthupoadum;  semmaiyaanavarga'l  athikaalaiyil  avarga'lai  aa'nduko'lvaarga'l;  avarga'l  thangga'l  vaasasthalaththil  nilaiththirukkakkoodaathapadi  avarga'ludaiya  roobaththaip  paathaa'lam  azhikkum.  (sanggeetham  49:14)

ஆனாலும்  தேவன்  என்  ஆத்துமாவைப்  பாதாளத்தின்  வல்லமைக்குத்  தப்புவித்து  மீட்பார்,  அவர்  என்னை  ஏற்றுக்கொள்வார்.  (சேலா.)  (சங்கீதம்  49:15)

aanaalum  theavan  en  aaththumaavaip  paathaa'laththin  vallamaikkuth  thappuviththu  meedpaar,  avar  ennai  eat’rukko'lvaar.  (sealaa.)  (sanggeetham  49:15)

ஒருவன்  ஐசுவரியவானாகி,  அவன்  வீட்டின்  மகிமை  பெருகும்போது,  நீ  பயப்படாதே.  (சங்கீதம்  49:16)

oruvan  aisuvariyavaanaagi,  avan  veettin  magimai  perugumpoathu,  nee  bayappadaathea.  (sanggeetham  49:16)

அவன்  மரிக்கும்போது  ஒன்றும்  கொண்டுபோவதில்லை;  அவன்  மகிமை  அவனைப்  பின்பற்றிச்  செல்வதுமில்லை.  (சங்கீதம்  49:17)

avan  marikkumpoathu  on’rum  ko'ndupoavathillai;  avan  magimai  avanaip  pinpat’rich  selvathumillai.  (sanggeetham  49:17)

அவன்  உயிரோடிருக்கையில்  தன்  ஆத்துமாவை  வாழ்த்தினாலும்:  நீ  உனக்கு  நன்மையை  நாடினாய்  என்று  மனுஷர்  அவனைப்  புகழ்ந்தாலும்,  (சங்கீதம்  49:18)

avan  uyiroadirukkaiyil  than  aaththumaavai  vaazhththinaalum:  nee  unakku  nanmaiyai  naadinaay  en’ru  manushar  avanaip  pugazhnthaalum,  (sanggeetham  49:18)

அவன்  என்றென்றைக்கும்  வெளிச்சத்தைக்  காணாத  தன்  பிதாக்களின்  சந்ததியைச்  சேருவான்.  (சங்கீதம்  49:19)

avan  en’ren’raikkum  ve'lichchaththaik  kaa'naatha  than  pithaakka'lin  santhathiyaich  searuvaan.  (sanggeetham  49:19)

கனம்  பொருந்தினவனாயிருந்தும்  அறிவில்லாத  மனுஷன்  அழிந்துபோகும்  மிருகங்களுக்கு  ஒப்பாயிருக்கிறான்.  (சங்கீதம்  49:20)

kanam  porunthinavanaayirunthum  a’rivillaatha  manushan  azhinthupoagum  mirugangga'lukku  oppaayirukki’raan.  (sanggeetham  49:20)